Een tijd geleden las ik Zee Nu, de nieuwste roman van Eva Meijer. Het verhaal is een antwoord op de vraag ‘wat als…de zee stijgt?’ Op een dag wordt het vloed in Scheveningen, maar het wordt geen eb meer. Morgen is het wel over, denken mensen. Als het niet over is denken ze dat de vloed hooguit een week duurt. In Amsterdam geloven ze niet dat hun stad straks ook zal overstromen. In Den Haag snappen mensen wel dat er verhuisd moet worden, ver weg naar Duitsland. Wanneer moeten ze hun spullen pakken? En wat gebeurt er met hun huis als ze het verlaten? Intussen verdrinken er al mensen.
Het verhaal deed mij denken aan wat Eric Dowsett, de grondlegger van energy clearing, de ‘what if disease’ noemt. De maalstroom van wat-als-gedachten. Een heel onrustige energie die je altijd ergens anders naartoe laat bewegen. Weg van hier. Ik ken die maalstroom ook, ik trap er weleens in. Wat als ik niet voldoe aan verwachtingen? Wat als ik ziek word? Wat als mensen geen klankmassages meer kunnen betalen door de inflatie? Een sluipend fenomeen, die what if disease.
Toen ik tien jaar oud was overleed mijn vader bij een auto-ongeluk. Een enorm traumatische gebeurtenis natuurlijk. Daarna heb ik nog tientallen jaren met regelmaat een uitgebreid what-if-scenario afgespeeld als een dierbare later dan afgesproken op een afspraak kwam. Ik wilde niet weer overvallen worden door pijn en verdriet, dus bereidde ik me innerlijk alvast voor op het ergste. Gelukkig altijd overbodig. Mede door het energy-clearingwerk van Eric Dowsett komen zulke innerlijke scenario’s in die mate niet meer voor, maar wat kunnen we ons in no time allerlei ellende aanpraten, terwijl er negen van de tien keer helemaal niets aan de hand is. Integendeel, je kunt juist verrast worden door een positieve situatie die je nooit vooraf had kunnen bedenken. Met die mogelijkheid houden we dan even geen rekening, het glas is altijd half vol bij een what-if-scenario.
Want stél dat door de crisis iedereen juist een klankmassage wil boeken omdat er veel stress is? Dan huur ik de praktijkruimte gewoon vaker. Zelfde situatie, totaal andere uitkomst.
In Zee Nu zijn er ook onverwachte, mooie ontmoetingen, ondanks de ernstige situatie. Het is geen boek dat eindigt in alleen maar ellende, de wereld is alleen heel erg veranderd, dat vind ik er leuk aan.
En wat als… wat als wegvalt? Als we geen wat-als-gedachten meer hebben?
Dan is er rust. Dan is het gewoon nu. Het moment waaraan niets veranderd hoeft te worden.
De rust die dat teweegbrengt is zelfs fysiek voelbaar. Het is dezelfde rust die je na een klankmassage kunt ervaren. De maalstroom is gestopt en alles is goed.