Op de radio hoorde ik in een programma met als thema angst, een bekende Nederlander in geuren en kleuren praten over haar angst voor huis-tuin-keukenspinnen. Ik dacht: ‘Kom op zeg, je hebt een groot publiek, jij kan écht verschil maken met je bekendheid. Waarom gebruik je je positie niet?’ Wat ik heel graag had gehoord is dat deze vijftiger, die op haar leeftijd allang niet meer bang voor ongevaarlijke spinnen zou hoeven zijn, op een andere manier over angst zou praten. Dat het werkelijk ergens over zou gaan. In plaats van te giechelen als een achtjarige.
Wanneer ik zo’n ergernis opmerk, weet ik dat het vooral iets zegt over mezelf. Want waarom zet ik de radio niet uit of laat ik het spinnenverhaal niet gewoon van me afglijden? Ik realiseer me dat ‘mijn positie innemen’ iets is wat ik heel graag zèlf wil doen. Ik wil mijn ‘zendtijd’ benutten, verschil maken en op mijn leeftijd daarin mogelijk een voorbeeld zijn voor anderen. Maar soms worstel ik daarmee. Want hoe doe je dat zonder te preken, betweterig over te komen en in oordelen te vervallen? De mensen die mij inspireren zijn mensen die de weg wijzen door deze zelf voor te leven. Ze spreken hun waarheid en ze handelen daarnaar. Daar ligt voor mij de kern en tegelijk een uitdaging!
Zo’n radiogesprek en de gevoelde ergernis heeft me daar weer van bewust gemaakt.
Laatst was er een 59-jarige in de praktijk die opmerkte: ‘Ik leef al 40 jaar in mijn hoofd. Ik wil niet op die manier 60 worden en daar niks aan doen, ik wil weer voelen’. Voor mij is dat een voorbeeld van iemand die haar verantwoordelijkheid neemt, zodat ze haar positie vollediger kan innemen. Misschien zou ze er zelf over zeggen dat ze daar al veel eerder iets aan had kunnen doen. Want zo denken we vaak. Maar blijkbaar kon dat om allerlei valide redenen niet, en staat ze nu op het punt om het avontuur aan te gaan. Precies op het goede moment.
De klankschalen helpen om uit het hoofd te komen, het is er zo’n prachtig medium voor. Praten zou niet helpen, ze kán alles juist al zo goed beredeneren. En de valkuil is dat je uit veiligheid blijft praten. Klanken raken waar woorden niet kunnen komen, daarin ligt het avontuur.
Angst krimpt zodra je ernaar kijkt, te voelen wat je voelt en dat te laten zijn. Dan kan het ook zomaar zijn dat je onschuldige spinnen niet de rol van megamonster meer hoeft toe te dichten. Daarvoor is het wel nodig de moedige stap te zetten om te gaan voelen.